நிழல்
அசையாதே
வரைந்தவன் வண்ணம் தீட்டாமல் விட்டுவிடனோ
என்று கேட்ட சிலருக்கு
உண்மை தெரிந்து விடும்

உன் புன்னகை எனக்கெதிரான பயங்கரவாதம்

நானோ அமைதியை விரும்பாதவனாய்

தனிமை

என் முதல் மற்றும் முதன்மை நண்பன்

எப்போதும் எனை அரவணைக்க விரித்தபடியே காத்திருக்கும் கரங்கள்

ஏமாற்றங்களுக்கு பிறகெல்லாம் என்னால் உட்கொள்ளப்படும் மருந்து

தேடும்போதெல்லாம் துணையாக வர நான் கண்டடைந்த உறவு

நான் பையித்தியமாக பயிற்றுவிக்கும் பள்ளி

என் பித்தம் தெளிய சிகிச்சை தரும் மருத்துவமனை

முன் ஜென்மங்களை கோடிட்டு காட்டும் பேனா

உறவுகளுக்கு பின்னால் ஒளிந்துருகும் வெறுமையை உடுருவி பார்க்க உதவும் கண்ணாடி

கால் உடைந்து போன என் மனதில் முளைத்த செட்டைகள்

நிசப்தத்தின் ராகங்களை இசைக்கும் கருவி

காற்றில் நறுமணம் இல்லை என்று

உன்னை சுவாசிக்கிறேன்

கருப்பு வெள்ளை
கட்டைகளுக்கிடையே
உன் சிரிப்பொலி ஸ்வரத்தை
என் விரல்கள் தேடுகிறது

நீ

அழுவதை ரசிக்க

பெருக்கெடுத்து வரும்

என் கண்ணீர்

கிட்ட பார்வையால்
பாதிக்க படுகிறேன்
தூரத்தில் உன்னை
பார்க்கும் பொழுதெல்லாம்

எட்டாம் ஸ்வர ஒலி

உன் மௌனம்

அரங்கேற்றம்

அறையில் செய்யும்
ஆயிரம் பயிற்சிகளும்
அவளுக்கு முன்
அரைகுறையாய் தான்
அரங்கேறுகின்றன

அடடே

உன்னை பற்றி கவிதை எழுத நினைத்தேன்
எழுதிய பின்பு தான் தெரிந்தது
அது கவிதை அல்ல
கவிதையின் விமர்சனம் என்று